2 مارس 2021
ایده آسانسور فضایی:
در قرن گذشته تعدادی از دانشمندان ایده آسانسور فضایی را مطرح نمودند. نخستین بار در سال 1895 کنستانتین چیلوکوفسکی که دانشمندی روسی بود، ایده ساختن یک برج را به فضا ارائه نمود. در سال 1959 یوری آرزاتانوف، ایده ساختار کششی را را ارائه داد؛ چیزی که به جای ایجاد ساختن برج به فضا پرتاب شود. این ایده از یک ماهواره زمین ثابت (GEO) برای ارسال مهار به زمین پیشنهاد شده بود. در سال 1966 چهار نفر در آمریکا در مقاله ای تحت عنوان (قلاب آسمانی) در مجله Science این ایده را مطرح نمودند. جروم پیرسون آمریکائی به طور مستقل ایده ی یک آسانسور فضایی را کشف کرد این تصویر کلی در سال 1975 تحت عنوان “برج مداری” منتشر گردید. در سال 1979، آرتور کلارک در رمان “چشمه های بهشت” این ایده را توضیح داد.
عملکرد آسانسور فضایی چگونه خواهد شد؟
یک طناب صد هزار کیلومتری میان ایستگاه زمینی و وزنه تعادل به صورت مستقیم نصب می گردد. از روی زمین که نگاه کنید اینطور به نظر می رسد که یک کابل خارق العاده از زمین به آسمان بالای ایستگاه زمینی کشیده شده است. چند لیزر از پایه کابل، همچون ستون های غول پیکری از نور درخشان تا بالابر ها امتداد می یابند تا نیروی بالابرهایی که به آرامی در حال صعود به فضا هستند را تامین کند. از فاصله دورتر فقط انعکاس نور خورشید در زاویه مناسب محل قرار گرفتن آسانسور فضائی را مشخص خواهد کرد.
ستون های آسانسور کجا بنا می شوند؟
دانشمندان لس الالموس معتقدند که بهترین محل در داخل اقیانوس، نزدیک خط استوا می باشد. تسمه نواری که برای آن در نظر گرفته شده، ضخیم تر از یک متر نیست و البته طول آن صد هزار کیلومتر معادل یک چهارم مسیر زمین تا ماه خواهد بود. اما در همگام سازی با چرخش زمین این ماهواره ها هستند که به فواصل معین، چسبیده و محکم بودن این تسمه ها بر روی مدار معین را برای حرکت تضمین می کنند.
داخل آسانسور:
آسانسور های زمینی در بلند ترین ساختمان های جهان ساخته شده اند و برج های بسیاری همچون برج تلویزیون تورنتو نمونه ای هایی از آن ها می باشند. یکی از دغدغه های دانشمندان لس الالموس قرار گرفتن داخل آسانسور و رسیدن به طبقه آخر در آسانسور فضایی می باشد. زیرا حداقل یک هفته طول می کشد تا مسافران آسانسور فضای داخل تسمه ای از تشعشعات سنگین به آخرین طبقه بروند. مسافران مجبورند روز ها داخل این محوطه بمانند، بنابراین ساخت سپر انسانی در برابر مواد رادیواکتیو برای مسافران ضروری به حساب می آید.
کابل آسانسور:
کابل آسانسور ها مهم ترین و اصلی ترین قسمت آن ها می باشد. این کابل از لوله های کربنی ساخته می شود که پهنای این لوله ها تنها چند سانت است و ضخامت آن ها به اندازه کاغذ می باشد. در سال 1991 با کشف نانو لوله های کربنی فکر ساخت آسانسور فضایی برای دانشمندان و مهندسان جدی تر شد و مطمئن شدند که ساخت این آسانسور را می توان اجرا نمود. این لوله ها 100 برابر از فولاد قوی ترند اما انعطاف پذیری آن ها همچون پلاستیک می باشد. هرگاه که دانشمندان بتوانند نخ یا رشته ای از نانو لوله های کربنی را بسازند، امکان ساخت ریسمانی که کابل نگهدارنده را شکل دهد هم ایجاد می شود.
هزینه ساخت آسانسور:
یکی از مهم ترین موانع برای رفتن به فضا، هزینه آن می باشد اما بنا بر گفته مروین کلوم، آسانسور فضایی سد بین انسان و طالع فضایی اش را می شکند. اکنون سفر به فضا تنها با فضاپیما ها میسر است و گفتنی است که این کار بسیار هزینه بر می باشد. بر این اساس مسافرت هر کیلوگرم وزن چه انسان و چه اجسام ۲۰ هزار دلار هزینه در بردارد و البته ارزانترین آن راه به مدار زمین، بر اساس هر کیلوگرم وزن ۵ هزار دلار هزینه می تراشد. اما در صورت به اجرا در آمدن ایده آسانسور فضایی این هزینه تا 100 دلار در هر کیلوگرم کاهش می یابد.
کاوش و استخراج مواد گرانبها از فضا می تواند انگیزه خوبی برای سرمایه گذاران ایجاد کند و طبق گفته مروین هرچند این یک عمل رویایی است، اما غير ممکن نخواهد بود مورگان که در این لحظه هیجانی شده است می گوید: می توان یا ساخت آسانسور چند تکه، مسافران را از زمین به مریخ و بالعکس جابجا کرد و این کار شدنی است و به گفته وی با فضاپیما می توان فاصله و شکاف آسانسور های ساخته شده در مریخ و زمین را پر کرد و مسافران را جابه جا نمود.