کلیه اجزاء مکانیکی ترمز که در عملکرد ترمز بر روی کاسه یا دیسک ترمز شرکت دارند، باید بر روی دو مجموعه نصب شده باشند، به نحوی که اگر یکی از آن ها روی استوانه یا صفحه ترمز عمل نکرد، نیروی کافی برای کاهش سرعت کابین با ظرفیت نامی، توسط مجموعه ی دیگر اعمال شود.
نکات مهم ترمز الکترومکانیکی آسانسور:
- بارگیری معادل باری با 25% بیش از ظرفیت در کابین و حرکت به سمت پایین با سرعت نامی و سپس توقف آن با قطع جریان برق توسط کلید صفر و یک.
- پس از توقف کابین و اندازه گیری طول خط قرمز، مقدار شتاب ترمز نباید از حد مجاز بیشتر باشد.
- در حالت کارکرد عادی برای باز نگهداشتن ترمز باید یک جریان الکتریکی بطور پیوسته اعمال گردد.
- قطع این جریان الکتریکی باید توسط حداقل دو وسیله برقی مستقل انجام شود که می تواند با وسایل (کنتاکتور های) قطع کننده تغذیه سیستم محرکه یکپارچه مثل: درایو، کنتاکتور و یا رله کنتاکتور برقی باشد.
- چنانچه آسانسور ساکن باشد و اتصالات اصلی یکی از کنتاکتور ها باز نشود، آسانسور باید متوقف مانده و یا در نهایت در تغییر جهت بعدی از حرکت بیشتر آن جلوگیری شود.
- هر نوع سیستم محرکه که در آن وسیله عملکرد دستی اضطراری (بند 12-5-1 استاندارد) طراحی شده باشد باید قابلیت آزاد نمودن ترمز را به وسیله دست داشته و برای نگهداری ترمز در حالت باز به وارد آوردن نیروی ثابتی توسط فرد نیاز داشته باشد.
مزایای ترمز های الکترومکانیکی آسانسور:
منع حرکات کنترل نشده کابین، موضوع مهمی در ایمنی آسانسور ها می باشد و ترمز های مکانیکی، جزء تجهیزات اولیه برای حفاظت از آسانسور ها در برابر این حرکت ناخواسته هستند. ترمز مکانیکی، در زمان توقف در تراز طبقه و زمانی که آسانسور بدون حرکت در طبقه است، عمل می کند. طراحی سیستم ترمز ها، با ورود موتور های محرکه کوچکتر، تغییر یافته است.
سیستم های تعلیق جدید، (موتور های بدون گیربکس)، فلکه های کششی کوچکتر را مورد توجه قرار داده اند. فلکه های کوچکتر، برای حرکت دادن آسانسور با سرعت نامی مورد نظر در مقایسه با موتور های گیربکسی با فلکه کششی بزرگتر باید نسبتا سریعتر بچرخند. با وجود فلکه های کوچکتر، ترمز ها نیز کوچکتر و فشرده تر شده اند. نیروی توقف ترمز مکانیکی حاصل ارتباط بین سطح لنت ترمز در تماس با سطح استوانه متحرک، ضریب اصطکاک و نیرویی که لنت ها بر قطعه متحرک اعمال می کنند، می باشد. موتور های محرکه کوچکتر دارای سطح کوچکتری برای ترمز هستند.
در موتور های گیربکسی، این سطح بزرگتر از موتور های گیرلس می باشد. در موتور های گیرلس نیروی ترمز در هر سطح مربع، بسیار بیشتر است و در نتیجه، می تواند منجر به سائیدگی بیش از حد در زمان کمتر، نسبت به تجهیزات قدیمی تر شود.
هر چند با استفاده از سیستم کنترل سرعت (VVVf)، ترمز مکانیکی زمانی فعال می شود که نیروی محرکه به طور کامل متوقف شده است. این عمل موجب کاهش مصرف لنت ترمز خواهد شد. در موتور های گیربکس دار، عدم برگشت پذیری گیربکس باعث متعادل شدن نیروی ترمز می شود در صورتی که در موتور های بدون گیربکس، برگشت پذیری موتور زیاد است و بنابراین نیروی ترمز باید بیشتر باشد.
پاراشوت (ترمز ایمنی) آسانسور:
پاراشوت ها ترمز هایی برای حفظ ایمنی مسافران می باشند که در دو نوع لحظه ای و تدریجی مورد استفاده قرار می گیرند. در حال حاضر، پاراشوت تدریجی به علت شوک کمتر به مسافر در هنگام عمل کردن ترمز ایمنی بیشترین کاربرد را دارد. از نظر عملکرد، هر یک از پاراشوت های لحظه ای و یا تدریجی روی سطح ریل ها به هنگام ترمز یکسان هستند و فقط از لحاظ طول مسیر توقف متفاوت هستند.
سیر تحولات ترمز ایمنی پاراشوت آسانسور:
اختراع ترمز ایمنی آسانسور یا آنچه که در ایران پاراشوت نامیده می شود نقطه شروعی برای کاربرد آسانسور در ساختمان های بلند مرتبه محسوب می شود که عملکرد آن مانع از سقوط آزاد کابین می شود و ایمنی و سلامت مسافرین را تضمین می کند. از زمان اختراع پاراشوت تا کنون، تحولات و ابداعات زیادی برای ایمنی هر چه بیشتر این وسیله مهم صورت گرفته است که از نوع پیشرفته آن می توان به پاراشوت با هدایت کننده انعطاف پذیر گیره ای و سیستم تدریجی (wedgematic) اشاره کرد.
برای دریافت مشاوره بیشتر می توانید با ما در گروه مهندسی صنعتی غدیر در تماس باشید.