آسانسورهای قدیمی معمولا یک موتورخانه آسانسور در بالاترین نقطه چاه و یا پایین ترین نقطه چاه برای نصب موتور گیربکس آسانسور و تابلو فرمان، گاورنر و متعلقات لازم دارند. عموما در ساختمان هایی که امکان استقرار موتورخانه آسانسور در بالای چاه آسانسور وجود نداشته باشد یا فضای مستقلی جهت استقرار موتور و تابلو فرمان نداشته یا حتی باعث برهم خوردن زیبایی طراحی بنای ساختمان گردد یا در ساختمان هایی که محدودیت ارتفاع داشته باشند و یا اینکه بخواهند آسانسور در پشت بام توقف داشته باشد، موتور داخل چاله زیر سقف و تابلو در کنار بالاترین توقف قرار می گیرد.
به این نوع آسانسور ها که فاقد موتورخانه هستند آسانسور MRL و یا آسانسور روملس می گویند. MRL مخفف Machine Room Less و آسانسور بدون موتورخانه است. بنابراین تمامی سیستم موتور و سیستم کنترل آسانسور در چاه آسانسور و در اورهد (بالاسری) چاه آسانسور نصب می گردد.
آسانسور های ام آر ال در مصرف انرژی موفق تر از آسانسور هایی که موتورخانه دارند عمل می کنند. این گونه آسانسور ها می توانند چیزی بین ۳۰ تا ۸۰ درصد در مصرف انرژی صرفه جویی کنند که دلیل این صرفه جویی استفاده از فیدر های برق متعادل تر است.
هیچ ابزاری به خصوص ابزارهای دارای فناوری جدیدتر خالی از عیب نیستند. در اینجا جا دارد به برخی معایب آسانسور بدون موتورخانه هم اشاره کنیم:
آسانسورهای MRL سالهاست که مورد مطالعه قرار گرفتهاند و با محبوبیتی که توانستهاند به دست آورند، در ساختمان های زیادی نصب شده اند. با افزایش تعداد نصب، آمار تصادف و خطرات ناشی از سقوط کاهش یافته و یا ثابت مانده است.
این به این معناست که امروزه با وجود نصب تعداد بیشتری از آسانسور های MRL در ساختمان ها، آمار بروز خطرات بیشتر نشده که نشان دهنده ایمن بودن آن ها است. آسانسور های روملس به اندازه آسانسور های دیگر ایمن هستند.
عملیات نصب این نوع آسانسور ها کاملا مشابه آسانسور های موتورخانه دار بوده و تنها تفاوت آن این است که به جای آنکه موتور روی دال بتنی سکوی اتاق آسانسور قرار بگیرد، بر روی استرکچر متصل به آهنکشی استقرار داده می شود که به لحاظ ایمنی و استحکام هیچ تفاوتی با آسانسور موتورخانه دار ندارد. روش نصب آسانسور های روملس کاملا مشابه آسانسورهای موتورخانه دارگیرلس و گیربکس بوده و شامل اجرای استرکچر آهنکشی، اجرای درب و ریل، اجرای مکانیک و نهایتا راه اندازی نهایی می باشد.